Puzzle przeprowadzały się ze mną z miejsca na miejsce, a odkąd pojawiła się Ewa – czekam na moment, kiedy będziemy mogły ułożyć je razem (chociaż pewnie jeszcze trochę to potrwa – puzzle mają 1000 elementów i są szalenie trudne do ułożenia). Odkąd mieszkamy w tym mieszkaniu – leżą sobie w kanciapie na półce i czekają na lepsze czasy.

Oczywiście kwestią czasu było to, kiedy Ewa wreszcie je dojrzy. A jak już dojrzała wysoko na półce napis „Disney” i obrazek z Puchatkiem, to ZAŻĄDAŁA natychmiastowego udostępnienia puzzli.

No nic, chciałaś, MASZ:)

Dorwała pudełko, otworzyła, zobaczyła tysiąc elementów, wyciągnęła pierwszy z brzegu i… „O, Puchatek je miodek!” „Tygrys!” „Prosiaczek!”

I tak dalej w tym stylu, przez kolejny kwadrans. Tego ranka mogłam spokojnie zrobić śniadanie i się umalować. Nie zdążyła oczywiście obejrzeć wszystkich tysiąca elementów, z pudełka wyciągnęła zaledwie kilka czy kilkanaście – co oznacza, że jeszcze wiele przed nią:)

A później na stoliku znalazłam to:

Nie do końca o to chodziło, ale… może być:)