Tak ze 4 tygodnie temu Dawid przyszedł do domu z pudłem klocków. Oznajmił zadowolony, że kupił Piotrkowi prezent na Dzień Dziecka. Trochę mnie to zdziwiło – takie rzeczy raczej zamawiamy na ostatnią chwilę, online, a do tego to ja zazwyczaj jestem spiritus movens całej akcji – no ale co ja się tam będę dopytywać, szczególnie, że zarobiona byłam, więc każdy prezent mniej do kupienia był mi wyjątkowo na rękę.
Pudło leżało potem skitrane w jednej z moich szuflad z ubraniami. Leżało na tyle długo, a szuflada jest na tyle rzadko używana, że raz na jakiś czas zapominałam, że ono tam jest i szufladę otwierałam przy którymś z Potworów.
Po czym szybko zamykałam, żeby nie dojrzeli.
No ale Dzień Dziecka nadszedł, więc Piotrek mógł wreszcie zostać uroczyście obdarowany swoim prezentem.
Tutaj dodatkowa informacja dla niezorientowanych i tych, którzy mają problem z matematyką – Piotrek ma ledwo 4,5 roku 🙂
Prezent został wręczony, a ja zaczęłam podśmiewywać się z Dawida, że kupił klocki sobie, a nie dziecku, no bo kto uwierzy, że Piotrek sam je złoży.
– Nie, to dla Piotrka, promocja w Biedronie była, podejrzanie tanio, no i Piotrek lubi koparki.
To prawda, Piotrek koparki (i wszelkie inne pojazdy) wręcz uwielbia. Tak więc tłumaczenie miało nawet sens. Ja jednak wiem swoje! Wiem, bo sama kupiłabym to Lego i sama miałabym ochotę je złożyć. W końcu możliwość kupowania (i dostawania!) klocków Lego to jeden z ważniejszych powodów, dla których zdecydowaliśmy się na posiadanie dzieci 😀 (ale ciii, żeby się nie dowiedziały ;))
No więc całe środowe popołudnie składali ten zestaw. Przepraszam, Dawid składał 🙂 Wczoraj zabawy ciąg dalszy.
No, ale coś się w pewnym momencie zepsuło. I w koparce, i we wspólnej zabawie. Nie wiem, co było pierwotną przyczyną konfliktu, w pewnym jednak momencie mój Mąż usłyszał zdecydowany komunikat od syna:
– Tata, nie naprawij! Tata nie jest dobry w naprawianiu!
Ałć. Musiało boleć.
Potem było jeszcze o tym, że Mama jest lepsza w naprawianiu (ha!) i że tylko Mama może dotykać jego koparkę (ha ha!)
– To jest 8+, ty nie powinieneś tego dotykać! – nie wytrzymał Dawid.
Jest jedna cecha, za którą podziwiam swoją córkę. To znaczy tych cech jest więcej, ale ta jedna jest wyjątkowa, bo ja jej kompletnie nie posiadam. A jeśli nie posiadam jakiejś umiejętności, to tym bardziej fascynuje mnie obserwowanie ludzi, którzy ją mają. Pewnie dlatego z niezmiennym zachwytem podziwiam mojego męża, który potrafi podciągać się na drążku, albo godzinami potrafię oglądać ludzi, którzy coś tam malują albo wyszywają ❤
Byliśmy w niedzielę na basenie. A dokładniej – w Wodnym Parku Warszawianka. Nazywają się szumnie „parkiem wodnym”, ale moje dzieci posiadają pewne rozeznanie w parkach wodnych (całkowitym wzorem jest aquapark w Redzie) i Warszawianka jest dla nich co najwyżej basenem z dodatkowymi atrakcjami 🙂 Niemniej jednak od nas do jakiegokolwiek parku wodnego jest kawałek, do Warszawianki również, więc pozwalamy sobie na to tylko w niektóre weekendy, kiedy droga zajmuje nam 20 minut, a nie godzinę w korkach.
W Warszawiance w weekendy rozkładają na sportowym basenie dmuchany tor przeszkód. I nie jakąś tam popierdółkę, ale porządną konstrukcję, z którą problemy miewają nawet całkiem spore chłopaki, a co dopiero taka patyczakowata dziewięciolatka. Do toru przeszkód zawsze ustawia się kolejka. Dzieciaki w wieku od ok. 6 lat do… w zasadzie do nie-dzieciaków. Najmłodsi mogą wziąć sobie kapoki, jeśli nie czują się pewnie – w końcu basen ma tam przeszło 2 metrów głębokości, a do wejścia na pierwszą przeszkodę trzeba przepłynąć z brzegu pewnie z 5 metrów.
Kiedy pierwszy raz zobaczyłam na żywo ten tor przeszkód w rzeczywistości (wcześniej Ewa wypatrzyła go na plakacie i bardzo napaliła się, żeby wypróbować), to byłam przekonana, że Ewa go nie przejdzie. I w zasadzie nie dlatego, że dmuchaniec był naprawdę wielki i widać było, że wcale nie tak łatwo go przejść (co potwierdzały kolejne „chlupnięcia” do wody), ale dlatego, że kolejka była pełna nastolatków i dorosłych, a wszyscy z uwagą śledzili poczynania kolejnych śmiałków na konstrukcji. Ja w takiej sytuacji odwróciłabym się na pięcie i poszła gdzie indziej. Tyle ludzi w kolejce, na miejscu Ewy zżarłaby mnie nieśmiałość, niepewność siebie, obawa, że zrobię z siebie pośmiewisko, że z hukiem wpadnę do basenu, ba, że nie przepłynę tych kilku metrów, żeby na dmuchańca wejść, a jeśli przepłynę, to się na niego nie wdrapię, że zrobię to za wolno, że mi nie wyjdzie…
Ewa po prostu stanęła w kolejce. Potem po prostu wskoczyła do wody i w swoim tempie dopłynęła do dmuchańca. Wdrapała się. Przeszła, chociaż nie było łatwo, ale przeszła. Przez niektóre przeszkody w zasadzie przepełzała powoli, ostrożnie, w ogóle niezrażona tym, że za nią tworzył się zator złożony głównie z nastolatków dwa razy od niej większych.
Nikt jej nie popędzał – nikt oprócz mnie. Bo ja widziałam ten zator i denerwowałam się, że zaraz ktoś zwróci jej uwagę, zacznie ją krytykować, zdemotywuje, zawstydzi. Ale nic takiego się nie stało. Te fragmenty, które sprawiały jej trudność, przepełzała zawsze powolutku, totalnie obojętna na to, że ktoś inny może mieć jej to za złe. Totalnie skupiona na sobie i swojej przeszkodzie. Pewna siebie.
Za każdym razem, kiedy jesteśmy na Warszawiance i jest akurat tor przeszkód, to Ewa podchodzi do niego minimum kilka razy. Nie zawsze udawało jej się przejść – czasem lądowała w wodzie. Ale nigdy jej to nie zdemotywowało.
W ostatnią niedzielę tor przeszkód był wyjątkowo trudny. Zaczynał się bardzo stromym podejściem, które wszystkim sprawiało trudność. Ewa najpierw poszła tam z Dawidem. Sama się nie wdrapała, ale podsadził ją Dawid (który później sam miał problem z wejściem). Później poszłyśmy we dwie. Ja na konstrukcję nie wchodziłam (nie ma mowy!), Ewa szła sama. Nie udało jej się podejść, zsunęła się na dół. Po kilku próbach spasowała, wskoczyła do wody i zaczęła płynąć wzdłuż konstrukcji, żeby wdrapać się dalej. Ale tam też jej się nie udało.
W tym momencie byłam pewna, że zrezygnuje, wróci na brzeg. Ale nie. Podpłynęła raz jeszcze, wystartowała jeszcze raz. Spróbowała dwa razy, potem trzeci, już inną techniką (podpatrzoną wcześniej u kogoś innego). I udało jej się! Byłam pod ogromnym wrażeniem – nie tylko tego, że jej się udało, ale że nie zrezygnowała po pierwszych niepowodzeniach.
Jakoś nie mogę ostatnio przestać o tym myśleć. Pewnie dlatego, że jest czerwiec, miesiąc dumy, więc temat wałkowany jest wkoło na przeróżne sposoby. Ale moje myślenie zaczęło się wcześniej. Od tych wszystkich raportów związanych z kondycją psychiczną dzieci w pandemii. Od bilbordów Szarosen. Od informacji o ataku pewnej sędzi na transpłciową dziewczynkę.
Jestem w tym wieku – a może raczej „jestem na tym etapie życia” – że moje współodczuwanie nie polega już na: „a co gdybym ja była w takiej sytuacji i ktoś mnie tak potraktował?”, ale na: „a gdyby to dotyczyło mojego dziecka?”. Odkąd przeczytałam linkowane tu już przeze mnie badania, z których wynika, że ponad połowa osób w spektrum jest nieheteroseksualna, to uczucie stało się jeszcze silniejsze. W końcu mam dwójkę dzieci z autyzmem.
Czytam posty, reportaże (np. ten o transpłciowej Milo), słucham audycji radiowych. Czy wiecie, że tylko nieco ponad połowa rodziców wie o nieheteronormatywnej orientacji swojego dziecka, a większość z tych, którzy wiedzą, tego nie akceptuje? Czy wiecie, że prawie połowa młodzieży szkolnej LGBTQ+ ma objawy depresji, a prawie 70% ma myśli samobójcze?
Nie chcę, żeby moje dzieci kiedykolwiek musiały tak cierpieć.
Nie chcę być przyczyną ich cierpienia.
Kiedyś natknęłam się na to zdjęcie. Zamieścił je na Facebooku facet, który poszedł na paradę w Pittsburgu, ubrany w koszulkę z napisem „Free Dad Hugs” („Darmowe Ojcowskie Uściski”). Był razem z grupą znajomych, ubranych w podobne koszulki. Rozdali setki takich rodzicielskich uścisków. Napisał między innymi: „Wyobraźcie sobie, rodzice. Wyobraźcie sobie, że Wasze dziecko czuje się AŻ TAK PRZEZ WAS OPUSZCZONE, że zatapia się w uścisku kompletnie obcej osoby i szlocha bez końca, tylko dlatego, że ta osoba ma na sobie koszulkę oferującą darmowe ojcowskie uściski. Pomyślcie o rozmiarach ich bólu. Wyobraźcie sobie, jak głębokie muszą być ich rany. Proszę, nie bądźcie rodzicami dziecka, które musi nosić w sobie ten ciężar. Spotkałem dzisiaj ZDECYDOWANIE za dużo tych dzieci, w każdym wieku.”
(znowu płaczę, za każdym razem płaczę, jak widzę to zdjęcie)
Nie chcę, żeby ktoś inny musiał przytulać moje dzieci, bo ja nie chcę lub nie potrafię…
Kiedyś, dawno temu, wydawało mi się, że kwestia tolerancji osób LGBTQ+ nie dotyczy mnie jakoś bezpośrednio. Nie jestem osobą LGBTQ+, sama staram się być tolerancyjna, więc co jeszcze mogłabym w tym zakresie zrobić? Owszem, pacyfikowałam jawnie homofobiczne teksty, które ktoś przy mnie wypowiadał, ale dopóki gdzieś w otoczeniu nie pojawił się ten temat, to nie miałam potrzeby demonstrowania swoich poglądów czy sympatii. Zdawałam sobie sprawę, że temat może stać się bardziej „mój” dopiero wtedy, kiedy ktoś z moich najbliższych okaże się osobą LGBTQ+. I wtedy kluczowym będzie to, jak ja na taką informację zareaguję i czy będę odpowiednio wspierająca.
Dopiero jakiś czas temu zaczęło w pełni do mnie docierać: nie można czekać z okazywaniem sympatii do momentu spotkania z osobą, o której wiemy, że jest LGBTQ+. Nie można czekać, bo pewnie wiele takich osób już się spotkało, a one po prostu nie wiedziały, że mogły na taką sympatię od nas liczyć.
A co, jeśli tymi osobami były nasze własne dzieci? Albo wnuki? Rodzeństwo?
Wyobraźcie sobie, że Wasze dziecko jest osobą LGBTQ+ (nawet jeśli wiecie, że nie jest, spróbujcie, proszę). I zróbcie rachunek sumienia: czy powiedzieliście kiedyś coś, co mogło je – jako osoby LGBTQ+ – obrazić? Zasmucić? Co mogło sprawić, że poczuły się przez Was odrzucone? Może nawet zagrożone? Nie musieliście mówić bezpośrednio do nich, wystarczy, że powiedzieliście coś w ich obecności. Może skomentowaliście kiedyś czyjeś kolorowe włosy, może z niechęcią odwróciliście wzrok od całującej się homoseksualnej pary? A może tylko pełni obojętności przełączyliście program, kiedy w sobotę puszczano migawki z Parady Równości?
Kiedyś byłam też przekonana, że to, czy kupię sobie tęczową torbę czy sznurówki nie ma większego znaczenia. Nie jest to przecież „mój” symbol. Moje dzieci znają moje poglądy, nie potrzebuję tęczowych toreb, żeby budować w nich poczucie bycia akceptowanymi.
Ale z drugiej strony – a jeśli kiedyś minę na ulicy inne dziecko, takie, które nie doświadcza tej akceptacji od swoich rodziców? Ta torba nie będzie może tak ostentacyjna jak koszulka z napisem „Free Dad Hugs”, ale być może będzie dla takiego dziecka znakiem, że nie wszyscy są przeciwko niemu. Może będzie czymś, co choć na chwilę podniesie je na duchu.
Podobno jedna osoba, która jest wsparciem dla nastolatka LGBTQ+, potrafi zmniejszyć u niego ryzyko podjęcia próby samobójczej o 30%.
Ja wiem, jakim chciałabym być rodzicem dla swoich dzieci. A Wy?
O niebagatelnym wpływie oglądanych bajek na mowę Ewy już chyba kiedyś pisałam. Teraz w fazę powtarzania zasłuchanych fraz wkroczył Piotrek. I wszystko świetnie, ja się bardzo z tego cieszę, że powtarza, ale nie wiem, na ile on te teksty wykorzysta później w życiu codziennym 🙂
„Co to jest, Planeta Małp czy co?!”
„Przepraszam, wgryzłeś mi się w tyłek!”
„Daleko jeszcze?!”
„Krzesłem go, krzesłem!”
🙂
(I teraz pytanie: co ostatnio ogląda Piotrek? Podpowiedź: chodzi o dwa filmy:))
Rozmowa z dawno niewidzianą koleżanką na temat Zwierzaczków-Uspokajaczków przypomniała mi o pewnym filmiku, który kiedyś oglądałyśmy z Ewą. Pomyślałam sobie, że być może przyda się również córce tej koleżanki, która zyskała jakiś czas temu młodsze rodzeństwo i pewnie ciągle jeszcze się do nowej sytuacji przyzwyczaja. Filmiku szukałam prawie dwa dni – w pewnym momencie zaczęłam się już stresować, że go zupełnie straciłam. A wiązało się z nim tyle wspomnień! Przetrząsnęłam jednak internet, przepytałam Ewę – i udało się!
Filmik zobaczyłam kiedyś przypadkiem i natychmiast skojarzył mi się z Ewą i Piotrkiem. Piotrek miał wtedy może półtora roku i ciągle chciał się przytulać. Zarówno do Ewy, jak i do mnie. A jak widział nas obie na kanapie, to zaraz próbował wcisnąć się w sam środek. Dokładnie jak ten kotek ze zdjęcia.
Pokazałam filmik Ewie, bardzo jej się spodobał. Od razu załapała analogię – nazwała kotki naszymi imionami, a czarny dostał również przydomek „Wtryniarz”. I od tego czasu, za każdym razem, kiedy Piotrek postanawiał wcisnąć się między nas w czasie tulenia, Ewa przypominała sobie czarnego kotka z filmiku i reagowała na to nie tylko ze spokojem, ale czasem wręcz z entuzjazmem. „Piotrek-Wtryniarz” w magiczny sposób zmienił się z irytującego, rozpychającego się młodszego brata w uroczego i przytulaśnego kotka.
Tego typu „uroczości” (jak to mawia Ewa) – czyli wszelkiego rodzaju filmy/zdjęcia/grafiki ze słodkimi zwierzaczkami – to już od wielu lat mój sposób na poprawę nastroju u Ewy. Jeśli natknę się na jakąś „uroczość” podczas przeglądania instagrama czy facebooka, to mam już nawyk zapisywania, żeby potem pokazać Ewie. Oczywiście nie da się takimi filmikami zwalczyć wszystkich problemów, niemniej jednak pomagają na chwilkę odwrócić uwagę. I czasem ta chwilka wystarczy, żeby opanować płacz i trochę się uspokoić.
Zresztą – coś, co ja stosowałam już od dawna, zyskało później status „broni” i pojawiło się nawet w filmie szpiegowskim (w postaci bomby uwalniającej brokat i wyświetlającej jednocześnie filmiki z kotami) 🙂
Walter: Brokat. Koci brokat. Naukowo udowodniono, że widok kociąt powoduje wyrzut serotoniny z komórek enterochromafinowych…
Tak więc obejrzyjcie sobie dzisiaj jakiś filmik z kotkami (lub innymi zwierzaczkami). Na zdrowie! ❤
PS. Po wygrzebaniu filmiku z kotkami z czeluści internetu – a naprawdę nie było łatwo, biorąc pod uwagę to, co dzieje się z wyszukiwarką, kiedy wpisze się do niej „three kittens cuddling” (spróbujcie, serio:)) – obejrzałam go wspólnie z Ewą i Piotrkiem. Skutek jest taki, że Ewa od kilku dni chciałaby ciągle się bawić w „przytulające się kotki” (dwoje z nas się tuli, trzecie się „wtrynia”), a Piotrek co chwile każe mi miauczeć…
Pomysłów racjonalizatorskich matki – ciąg dalszy:)
Pierwszy kalendarz – taki książkowy – Ewa dostała, jak zaczęła chodzić do Blue Bees. Potrzebowałyśmy czegoś, co będzie „odmierzało” jej czas do kolejnych weekendów/świąt/wakacji/urodzin. Później kalendarz załatwił też kwestię korespondencji z wychowawcami – oni wpisywali tam to, co działo się w przedszkolu, ja uzupełniałam to, co wydarzyło się w domu.
Kalendarz był na rok szkolny, więc skończył się w czerwcu. Zresztą, jak Ewa zaczęła naukę zdalną, to trochę o nim zapomnieliśmy. Ale w czasie wakacji zaczęłam szukać nowego – no i nie znalazłam.
W międzyczasie sama wkręciłam się w „bullet journalling” – nie mogłam znaleźć odpowiedniego kalendarza dla siebie, więc zaczęłam rozrysowywać sobie go w zeszycie w kropki. Najpierw byłam bardzo sceptyczna, bo do swoich kalendarzy byłam bardzo przywiązana, a jednocześnie na tyle leniwa, że koncepcja tworzenia stron do uzupełniania wydawała mi się totalnie nie do przeskoczenia. Ale wymyśliłam, jak to zrobić minimalnym nakładem pracy i stworzyłam sobie system, który satysfakcjonował mnie bardziej niż moje poprzednie kalendarze. Teraz mam w sumie dwa kropkowane zeszyty – jeden prywatny i jeden pracowy. Nie oszukujmy się – nie są ładne, tak jak ładne potrafią być te z instagrama. Ale są bardzo funkcjonalne ❤
Skoro więc nie mogę znaleźć odpowiedniego plannera dla Ewy – pomyślałam – trzeba do tego podejść jak do własnego kalendarza i zrobić „na piechotę”.
Miałam przez chwilę koncepcję, żeby stworzyć odpowiednie strony, wydrukować je i powpinać do segregatora, ale pomysł padł z dosyć prozaicznych powodów – nie mogłam znaleźć wystarczająco uroczego segregatora 🙂
Poszłam więc do mojego ulubionego sklepu, poczyniłam odpowiednie zakupy i w zeszłe wakacje zaczęłam prowadzić Ewie planner w zwykłym zeszycie (ale z uroczą okładką :))
Różnie u nas było z sumiennością, różne rzeczy zapisywałyśmy, ale w pewnym momencie zauważyłam, że Ewa bardzo często do tych swoich zeszytów (tego i poprzedniego) wraca.
Pisałam więc coraz więcej, uzupełniając to różnymi śmiesznymi obrazkami, naklejkami ze słodziaczkami (bo różnego rodzaju słodziaczki to coś, co Ewa lubi najbardziej), zdjęciami, śmiesznymi cytatami, które w danym momencie powtarzała Ewa.
I w pewnym momencie przypomniałam sobie coś, o czym na swoim wykładzie mówiła pewna terapeutka* – że prowadzenie różnych zapisków pozwala potem udowodnić dziecku, że coś, czego kiedyś się np. obawiało, nie było ostatecznie takie straszne. Ona opowiadała raczej o ocenianiu pewnych sytuacji przed i po ich wystąpieniu, ale może dziennik zadziała podobnie?
Szukając informacji o zaletach prowadzenia dziennika znalazłam artykuł w Huffington Post, który opisuje dziesięć benefitów z prowadzenia dziennika. Nie będę go tu w całości tłumaczyć, ale zalety ponoć są następujące (w artykule można znaleźć odnośniki do odpowiednich badań naukowych na ten temat):
W każdym razie – jeśli dziennik pomógłby Ewie w choć jednej z tych kwestii – byłoby super. I wprawdzie Ewa nie pisze go jeszcze sama, ale bardzo często go czyta. Liczę więc na to, że wraca do różnych zdarzeń, analizuje je, lepiej zapamiętuje i ma szansę na pewną autorefleksję. Zresztą, sama jestem świetnym przykładem na to, że prowadzenie dziennika/kalendarza/pamiętnika ma wiele różnych zalet 🙂
Z innych pomysłów racjonalizatorskich – zrobiłam Ewie analogowego „asystenta”, który pomaga jej w ćwiczeniach oddechu (przydających się w stresowych sytuacjach). Kiedyś słyszałam o aplikacjach na telefon, które pomagają ludziom się uspokajać – podpowiadają, jak należy oddychać i wyświetlają jakieś uspokajające animacje. Ewa nie nosi telefonu, więc tego typu aplikacje nie są dla niej. Ale wymyśliłam, jak „wyświetlić” animację bez animacji 😀 W ten sposób powstały „zwierzaczki-uspokajaczki”, które mają postać zalaminowanych ilustracji, które krok po kroku pokazują, jak się uspokoić. Czy działają w sytuacji stresowej – nie mam pojęcia 🙂 Ale znowu – jeśli oglądanie zdjęć uroczych wydr pobudzi organizm Ewy do wyprodukowania choć odrobiny dodatkowych endorfin – ma to dla mnie sens 🙂
*) Jessica Minahan, konferencja Fundacji Synapsis, 18 listopada 2018 r.
PS. Wrzuciłam posta, Mąż czyta i stwierdza, że powinnam wrzucić tutaj zdjęcia Zwierzaczków-Uspokajaczków do druku. No więc wrzucam (Mąż kazał, co zrobić ;)).
Instrukcja:
Wydrukować w jakimś punkcie foto, np. w formacie 10×15 (w sumie trzy zdjęcia).
Pociąć.
Zalaminować.
Znowu pociąć.
Wydłubać w każdym dziurkę (np. w lewym górnym rogu) – można dziurkaczem, my (w sensie Dawid) zrobiliśmy wiertarką 😀
Spiąć kółkiem do kluczy.
Przyczepić gdzieś w dostępnym miejscu – Ewa ma to przyczepione do zamka przy plecaku.
Wszyscy, którzy osobiście znają moją córkę, wiedzą, że jest bardzo wybiórcza jedzeniowo. Baaardzo. Rodzaje pieczywa, które akceptuje, można autentycznie policzyć na palcach jednej ręki. Je grzanki z masłem i solą. Je bagietki czosnkowe (najlepiej z Biedrony). W przedszkolu nauczyła się jeść rogale z makiem (i masłem). Z Babcią Olą dzielą sympatię do chleba z masłem i solą, a Ciocia Jola nauczyła ją jeść bułki maślane. I to tyle. Oprócz masła (i okazjonalnie soli) nie akceptuje żadnych dodatków.
Błagam, nie oceniajcie 🙂
A, zapomniałam – kiedyś próbowaliśmy ją przekonać do spróbowania chleba z nutellą. Zajęło nam to kilka ładnych lat (LAT!). Zjadła w sumie ze dwie kromki (w ogóle, w swoim życiu), więc ciężko powiedzieć, że to się liczy.
Zaopatrzeniem naszego gospodarstwa domowego w pieczywo zajmuje się mój Najdroższy Mąż, który wstaje bladym świtem (przed 7!!!) i idzie do piekarni, jeszcze zanim my wytoczymy się z łóżek.
W czasie długiego weekendu funkcjonowaliśmy na zapasach z piątku, ale we wtorek rano, zgodnie ze swoim zwyczajem, Dawid wyruszył na łowy. Jednak – jak to często po długim weekendzie – w piekarni mieli pewne braki w asortymencie.
— Nie było rogali. – powiedział Dawid, wróciwszy do domu – Dla Ewy mam bajgielka z makiem. Może zje.
Szanse oceniałam na bardzo niewielkie, no ale tak to już u nas wygląda – podejmowanie ciągłych prób z niewielkim prawdopodobieństwem sukcesu 🙂
Ale, jako że nasza córka raczej nie próbuje niczego ot tak sobie, to trzeba było zrobić odpowiednie wprowadzenie do tematu. Zaczęliśmy więc od odwołania do współczesnej literatury i kinematografii, które wywołałoby u Ewy pozytywne skojarzenia.
Szczęśliwie „bajgielek” pojawił się w Kapitanie Majtasie.
Kapitan Majtas, sezon 3, odcinek 9: „Kapitan Majtas i drastyczne diagnozy ducha dentystki”. Wiecie, skąd wiem, w którym odcinku pojawił się ów bajgielek? Zapytałam Ewę i dostałam precyzyjne wskazówki, łącznie z tytułami odcinków znajdujących się obok tego, którego szukałam. Gdyby zwracała na to uwagę, to podałaby mi również dokładny czas, w którym pojawia się bajgielek, ale skończyło się na tym, że tylko przesunęła mi ten odcinek do odpowiedniego miejsca 😀
Skoro już wzbudziliśmy jej zainteresowanie tematem, przyszedł moment na opis wyglądu i smaku.
— To taka trochę bułka, ale okrągła, z dziurką w środku – zaczął Dawid.
— No ale z makiem, więc jak rogal, ale taki, któremu zlepiły się oba końce – dodałam.
— No nie do końca – zamyślił się Dawid – bo ciasto jest jednak trochę bardziej słodkie. Coś jak bułka maślana, którą jesz w Gdańsku.
— Tak! – nagle zaświtał mi w głowie pomysł – Jakby bułka maślana miała dziecko z rogalem z makiem, to wyszedłby z tego właśnie taki bajgielek!
Ewa dumała nad tymi rodzinnymi koligacjami przez pół dnia, aż w którymś momencie zauważyłam, że zrobiony rano bajgielek magicznie zniknął z talerza. Zażarło!
Nauczeni doświadczeniem kontynuowaliśmy eksperyment. Dziś rano Dawid znowu zakupił dla Ewy bajgielka. Rogala zresztą też.
— To co wolisz – zapytał po przyjściu z piekarni – rogala czy bajgielka?
— I to i to. – mruknęła Ewa spod kołdry.
— No ale pytam, czy na śniadanie chcesz zjeść rogala czy bajgielka?
— Hmmm… – zamyśliła się Ewa. Chwila prawdy. Czy pojawi się nowy lider w zestawieniu? Czy pieczywo konsumowane przez Ewę trzeba już będzie liczyć na palcach AŻ dwóch rąk?
Przed chwilą wspomniałam Piotrkowi, że jutro idzie do przedszkola. Właśnie siedzi koło drzwi wejściowych i zakłada buty. „Do peczkola!” – twierdzi stanowczo. Jak myślicie – ubrać go i wypuścić, żeby już szedł? 🤔😉
Teoria Chaosu 